Faza trzecia: Rozdział I

"Są tacy, którzy uciekają od cierpienia miłości. Kochali, zawiedli się i nie chcą już nikogo kochać, nikomu służyć, nikomu pomagać. Taka samotność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości, ucieka od samego życia.

Zamyka się w sobie"

- Jan Twardowski

♪

    Licealiści snobistycznej szkoły Eton przeciskają się przez wąski korytarz, aby jak najszybciej opuścić mury placówki. Sierra Cortier popycha masywne drzwi i czuje na swojej twarzy uderzenie pierwszego, grudniowego wiatru. Chowa telefon do kieszonki mundurka, po czym zatyka potargane kosmyki za uszy i stukając obcasami po brukowanej ścieżce dziedzińca, kieruje się do wysokiej, szkolnej bramy.

- Kiedy rozdasz zaproszenia? Potrzebujesz co najmniej półtora tygodnia na potwierdzenie przybycia od wszystkich - mówi wysoka blondynka trzymając przed oczami nowiutki tablet, który dostała niedawno od swoich rodziców. Sierra dziwi się, że Llydia nie zaryła jeszcze twarzą o chodnik idąc w tych dziesięciocentymetrowych botkach.

- Mówiłam ci już, że nie mam pojęcia, czy będę cokolwiek organizować. - odpowiada rozbawiona Sierra poprawiając pasek torebki na ramieniu. Nie musi patrzeć na Llydię żeby wiedzieć jaką ma minę. Odkąd dziewczyna oświadczyła jej, że nie ma zamiaru odprawiać swojej urodzinowej imprezy, blondynka przybierała zawsze ten sam obronny wyraz twarz.

- Sierro! Nie co roku kończy się... - zaczyna, wyrzucając teatralnie ręce do góry.

- ... osiemnaście lat. - dokańcza dziewczyna z uśmiechem i patrzy, jak końcówki odsłoniętych uszu przyjaciółki czerwienieją. - Słyszę to w kółko od tygodnia.

- Czy ty się słyszysz?! Osiemnaście lat! Jesteś już praktycznie dorosła! Pełnoletność! Każdy zakazany owoc staje się legalny! Możesz śmiało pić na każdej imprezie, zamieszkać...

- Nie rozpędzaj się, Llyd. Moi rodzice jak na razie nie chcą nawet słyszeć o tym, żebym zamieszkała w kampusie college'u. - Llydia wydyma dolną wargę. Sierra łapie przyjaciółkę za rękę i ściska, aby poprawić jej humor.

- To chociaż chodź ze mną dzisiaj na zakupy. Potrzebuję tych szpilek od... - Sierra zatrzymuje się w miejscu, a zaskoczona Llydia zostaje gwałtownie pociągnięta do tyłu, przerywając swój wywód. Marszczy brwi i spogląda na dziewczynę wpatrującą się oczami ogromnymi jak spodki na drogę przecinającą ulicę, na której znajdowało się ich liceum.

- Nie wierzę... - szepcze dziewczyna.

- Sierro? Zaczynasz mnie przerażać. - mówi całkowicie poważnie Llydia, próbując odgadnąć na co dziewczyna tak intensywnie spogląda. Blondynka potrząsa głową, po czym śmieje się cicho.

- Przepraszam cię, Llyd. Zadzwonię do ciebie wieczorem, okay? Muszę iść. - wspina się na palce by pocałować przyjaciółkę w kościsty policzek i nie rozglądając się na boki, przebiega przez ulicę. Wiatr rozwiewa jej długie włosy i unosi spódnicę. Ściskając nerwowo pasek torebki dobiega do auta i szarpie za klamkę, praktycznie wskakując do środka. Ledwo drzwi zatrzaskują się, a dziewczyna rzuca się na chłopaka siedzącego za kierownicą.

     Nie widziała go prawie trzy miesiące.

   Ręce zaciśnięte na jego policzkach po chwili oplatują jego długą szyję. Zaskoczony chłopak obejmuje jej plecy i przyciąga mocniej do siebie. Smakuje gorzką kawą, co w połączeniu z jego wodą kolońską i zapachem skórzanych obić siedzeń tworzy rozkoszną mieszankę.

- Też miło mi cię widzieć, księżniczko - szepcze chłopak wargami ciągle muskając usta dziewczyny.

- Tak bardzo tęskniłam - odpowiada jękliwym głosem i jeszcze raz cmoka chłopaka, aby za chwilę zamknąć go w uścisku ulgi. - Miałeś wrócić dopiero za miesiąc. - mówi zduszonym głosem między ramionami chłopaka.

- Nie mogliśmy ominąć twoich urodzin, seksowna osiemnastko - składa pocałunek na czubku jej głowy. Dziewczyna wynurza się z objęć chłopaka.

- Reszta też tu jest? - pyta zaskoczona, a na jej twarzy pojawia się uśmiech. Zayn przytakuje głową.

- Właśnie do nich jedziemy. - mówi gładząc ją po włosach.

   Sierra zagryza nerwowo wargę.

- Moja mama...

- Wszystko już jest załatwione, możesz być u nas do wieczora. - uśmiecha się do niej szeroko. Sierra spogląda na niego z niedowierzaniem i zapina pas.

- Jesteś najlepszym chłopakiem, jakiego w życiu miałam.

***

   Drzwi apartamentu otwierają się, a w nich ukazuje się wysoki chłopak, którego Sierra ledwo rozpoznaje. Włosy zaczesane do tyłu, kilkudniowy zarost i idealnie dopasowane jeansy.

- Liam! - wykrzykuje blondynka, a chwilę potem puszcza dłoń Zayna i rzuca się w ramiona roześmianego bruneta. Unosi ją i kilkakrotnie obraca wokół własnej osi.

- Ej, ej, ej! Nie zapominaj się, stary - mówi Zayn klepiąc Liama po plecach. Dwójka śmieje się, po czym chłopak stawia Sierrę na ziemię.

- Kogo my tu mamy! Naszą prawie-pełnoletnią dziewczynkę! - z drzwi kuchni wyłania się Louis. Pierwsze, co rzuca się w oczy Sierrze to to, że znacznie schudł, a zaraz potem niepokojąco podkrążone oczy chłopaka. - Pamiętam czasy, kiedy byłaś tylko słodką szesnastką, jakby to było wczoraj! - dodaje teatralnym, płaczliwym tonem i wyciera niewidzialna łzę w kąciku oka. Sierra uśmiecha się i podbiega do niego w podskokach, aby go uściskać.

- Dobrze cię widzieć, staruszku. - mówi wtulona w jego ciało.

- Ojacież pierdziele, co to? Ktoś kopnął w kalendarz, że wszyscy płaczą? - Sierra uśmiecha się kwaśno, po czym odrywa od bruneta. Tak jak się spodziewała, w drzwiach stoi Niall, ściskając w ręku butelkę piwa. Chłopak odgarnia włosy i zwęża powieki.

   Sierra i Niall nie dzielą ze sobą od początku dobrych wspomnień, wręcz można powiedzieć, że poznali się w tych najmniej sprzyjających okolicznościach.

   Cóż, nie owijając w bawełnę, po jednej z tych alkoholowych nocy po prostu znalazła się w łóżku nagiego Horana. Nie, nie zrobili tego. Niall zasnął zanim zdążył zabrać się do roboty. Od tamtego czasu nie przepadają za sobą jakoś specjalnie.

   No ale gdyby nie on, nigdy nie poznałaby reszty chłopaków.

- Niall. - mówi dziewczyna zaplatając ręce na piersi.

- Mała - odpowiada jej chłopak, leniwie opierając się o framugę i upijając łyk piwa.

   Nienawidziła tego horanowskiego określenia, którego reszta chłopaków z czasem coraz częściej przechwytywała do swoich słowników, lecz na rzecz tego, że nie widzieli się tyle czasu, postanowiła puścić to mimo uszu.

   Musicie wiedzieć, że ich sytuacja w ciągu tego całego roku zmieniła się diametralnie. No dobra, może nie diametralnie, ponieważ ciągle nie skakali ze szczęścia na swój widok, ale chociaż tolerowali swoją obecność. Doszło nawet do tego, że kiedy Niall robił obiady, to dzielił je na pięć porcji zamiast czterech, a na stole zwykle pojawiało się dodatkowe, schłodzone piwo, co było bardzo wielkim postępem w ich relacjach.

   Sierra widzi kątem oka, że reszta chłopaków stoi bez ruchu i uważnie im się przygląda. Potem ponownie spogląda w oczy blondyna. On także jej się przygląda, lecz nie z uwagą i rezerwą jak reszta chłopaków tylko idiotycznym uśmieszkiem i arogancją.

   Sierra zrozumiała.

   To jest test.

   Oblizuje wargę, po czym rusza powoli przed siebie. Staje przed Niallem i oboje niezdarnie się obejmują. Chłopak przy okazji wylewa parę kropel piwa na białą wykładzinę apartamentu. Jego ciało w odległości mniejszej niż dwa metry, to dla dziewczyny kompletnie nowe uczucie.

   Sierra aż słyszy oddechy ulgi reszty chłopaków. Odwraca się do Irlandczyka plecami, po czym zwraca do wszystkich.

- To co? Pizza i jakieś dobre kino akcji?

***

   Około dwudziestej drugiej, wszyscy drzemią już na kanapie w salonie pośród niedojedzonych kawałków pizzy z podwójnym serem i kartonowych opakowań z tłustymi plamami. Sierra budząc się zauważa, że telewizor ciągle cicho gra jakąś scenę strzelaniny na ulicy.

   Ziewa przeciągle, po czym przeczesuje włosy.

- Nie śpisz? - pyta cicho zachrypnięty głos nad nią.

- Nie - odpowiada i całuje delikatnie mulata. Ciągle trzymając usta przy jego ustach wślizguje rękę pod jego biały t-shirt. Sierra mruczy cicho, po czym... podskakuje przestraszona głośnym chrapnięciem Nialla rozwalonego na fotelu obok.

   Zayn chichocze cicho, po czym łapie jej rękę i wysuwa spod koszulki.

- Chodźmy do sypialni. - szepcze i pomaga jej wstać.

   Sierra zrzuca buty i siada na brzegu łóżka. Spódniczka podjeżdża w górę, ukazując znaczną ilość ud.

   Kiedy Zayn ma podejść w jej stronę, jego wzrok przykuwa jarzący się budzik na metalowej szafce nocnej.

- Musisz wracać do domu. - mówi jękliwie. - Obiecałem twojej mamie, że odwiozę cię przed dwudziestą trzecią.

- Cóż, jeśli chcesz, żebym sobie poszła, to pójdę. - mówi niewinnie, po czym wstaje z łóżka i obciąga spódniczkę w dół. Jej oczy świecą się delikatnie, a Zayn nie potrafi oderwać od niej wzroku. - Liczę tylko na jakiś pocałunek na dobranoc - mówi dziewczyna ściszonym głosem, podchodząc do niego i kładąc otwartą dłoń na jego klatce piersiowej.

   Przyciąga ją do siebie i całuje. Niektóre rzeczy po prostu trzeba zrobić, nawet jeśli jest to zły pomysł. Wsuwa ręce w jej włosy i przesiewa przez palce.

   Pamięta jak miał na to ochotę już w Bradford, ale uznał wtedy ten pomysł za zbyt szalony. A potem pocałował ją pierwszy raz podczas ferii, kiedy zabrał ją ze sobą w góry. Żałuje, że nie odważył się na ten krok wcześniej, ale pamięta jak przez ponad pół roku nie potrafiła sobie poradzić z samą sobą. Nie wychodziła z domu, przestała się do kogokolwiek odzywać.

   Do dzisiaj jest w niej pewien rodzaj smutku, który bardzo często go niepokoi. Cień tamtych dni, kiedy tak bardzo cierpiała sprawia, że kiedy ją całuje, tak jak teraz, przytula ją do siebie jeszcze mocniej. Sierra jęknęła zaskoczona, kiedy złapał ją na ręce i zaniósł do łóżka, lecz nie zaprotestowała.

   Kładą się na nim, burząc idealnie pościelone łóżko.

- Kocham cię - szepcze dziewczyna, po czym zdejmuje jego podkoszulek i opuszkami muska liczne tatuaże. - Nie chcę cię stracić.

   Zayn przesuwa rękę w dół i podciąga jej koszulkę.

- Nie stracisz - mówi i zaciska ręce na jej biodrach, złączając ich usta ponownie razem. Tak bardzo za nią tęsknił. Trzy miesiące bez niej to o wiele za dużo.

   Zajęci sobą, nie usłyszeli otwieranych drzwi.

   Przez kilka sekund nie zorientowali się także, że ktoś stoi nad łóżkiem i bacznie ich obserwuje. Aż do momentu, kiedy Sierra nie uchyliła powiek i nie wrzasnęła przeraźliwie.

- Sierro? Sierro, kochanie, co się stało? - Zayn odwraca głowę w stronę drzwi, a jego twarz tężeje.

   Sierra zaczyna się trząść.

   W drzwiach stoi on, w całej okazałości. Właśnie przed nią rozgrywa się koszmar, który prześladuje ją cały rok. Ta scena śni jej się po nocach i sprawia, że budzi się zalana potem.

   Stoi z założonymi rękami, uśmiechając się bezczelnie. Jego oczy nie wyrażają... nic. Może poza arogancją i obrzydliwym rozbawieniem.

   Sierra przeżywała tę scenę wielokrotnie. Tym razem wszystkie uczucia z nią związane opadły na nią z dwukrotną siłą. Wyswobodziła rękę z objęć Zayna i zacisnęła ją gdzieś w okolicach swojego mostka.

   Znowu to uczucie. Proszę, zabierzcie je. Ona nie chce tego ponownie przeżywać, proszę...

- Ups? - odzywa się wreszcie chłopak niewinnym tonem.

- Co ty tu do cholery robisz? - zaczyna zdenerwowanym głosem Zayn, po czym naciąga na siebie koszulkę. - Miałeś przyjechać dopiero za tydzień.

    Harry otwiera usta aby odpowiedzieć, lecz w tym samym momencie do pokoju wpada reszta rozbudzonych już chłopaków.

- Słyszeliśmy krzyki i... co do jasnej cholery. - mówi Louis widząc stojącego w kącie Stylesa.

   O nie, tylko nie to. 

   Jęczy w duchu i odwraca się w kierunku łóżka.

   Sierra siedzi skulona, trzymając rękę zaciśniętą w okolicy płuc, jakby miała problemy z oddychaniem. Kąciki jej oczu błyszczą od łez. Zayn obejmuje ją kurczowo w pasie i wbija wzrok w Stylesa, jakby miał zaraz rzucić mu się do gardła. Zaciska mocno szczękę.

   Louis spogląda na pozostałą dwójkę chłopaków. Niall patrzy tylko zaskoczony na Harry'ego, a Liam, podobnie jak on, skacze zaniepokojonym wzrokiem od pary na łóżku do chłopaka w kącie.

   Sierra zaczyna się trząść. Jest tak blada, jakby miała zaraz zejść na zawał.

- Myślę, że powinieneś stąd wyjść, Harry - odzywa się wreszcie Louis. Chłopak po raz pierwszy tego wieczora spogląda mu w oczy.

   Nie jest to miłe uczucie.

- A co, koniec przedstawienia? - pyta rozbawiony. Niall parska śmiechem, na co Zayn przyciska Sierrę jeszcze mocniej do siebie.

- Louis ma rację. Wychodzimy. - popiera go Liam, po czym łapie Harry'ego za ramię i prowadzi w stronę drzwi.

- Szkoda... miałem nadzieję, że zobaczę jakąś lepszą akcję... - dziewczyna wzdryga się, słysząc jego głos za zatrzaśniętymi przez Louisa drzwiami.

   W pokoju zapada napięta cisza.

- Czemu... czemu mi nie powiedziałeś, że on też wrócił? - wykrztusza z trudem dziewczyna, wlepiająca wzrok w jeden punkt na podłodze.

- Ja... Sierro, nie chciałem ci psuć humoru, przepraszam, po prostu...

- Odwieź mnie do domu. - mówi cicho.

- Sierro... - chłopak spogląda na jej twarz z bólem.

- Odwieź mnie do domu, Zayn - powtarza łamiącym się głosem. Mulat wzdycha i wstaje z łóżka, zgarniając ze stolika nocnego klucze.

- Chodź.

***

   Przez całą drogę Sierra siedzi skulona na przednim siedzeniu samochodu Zayna, wpatrując się w skórzaną deskę rozdzielczą.

   Koszmar znowu się zaczął.

   Sześć miesięcy zajęło jej pogodzenie się z tym, że jego już nie ma. Że on nigdy nie wróci. Że nigdy nie był jej. Sześć miesięcy spędzone na rozpaczliwych krzykach bólu w poduszkę, nieprzespanych nocach, tępych wpatrywaniach się w pustą ścianę pokoju. Odchodząc zabrał ze sobą cząstkę jej serca i nigdy nie miał zamiaru jej zwrócić.

   W tym czasie na całym jej ciele pojawiło się wiele blizn. Wiele razy w jej głowie układał się plan idealny, jak to skończyć. Wreszcie zrozumiała pojęcie "złamane serce". Czuła się, jakby jej popękało jak zbite lustro, a odłamki kuły jak sztylety, kiedy tylko brała oddech. 

   A potem pojawił się Zayn. Sierra zawsze podświadomie wiedziała, że mulat coś do niej czuje, lecz nigdy nie dopuszczała do siebie tej myśli. Zayn był ulubieńcem jej matki, dlatego gdy zaproponował, że wywiezie Sierrę na kilka dni za miasto, zaniepokojona już otępiałym stanem córki pani Cortier przyjęła tę propozycję z ulgą.

   Sierra wróciła do domu szczęśliwa. Dziura w jej klatce piersiowej jakby trochę się zmniejszyła.

   Ale potem Zayn i reszta jej przyjaciół wrócili do trasy. I znowu to uczucie wróciło.

   Wtedy, kiedy chłopców nie było w Londynie, często zastanawiało ją, jak długo będzie jeszcze cierpieć. Próbowała w tym czasie popaść w to samo otępienie, jak zaraz po śmierci Hope, lecz potem dzwonił telefon czy skype i przypominała sobie, czemu właściwie rozpaczliwie stara się utrzymać przy świadomości.

   Potem było już tylko lepiej. Chłopcy często w wolnych chwilach odwiedzali Londyn i zabierali Sierrę do siebie. Zdjęcia dziewczyny od czasu do czasu pojawiały się w mediach, co automatycznie podnosiło jej status popularności w szkole z bogatej dziewczyny z dobrego osiedla, na dziewczynę, która chodzi z jednym z najpopularniejszych chłopaków na świecie.

   Była szczęśliwa.

   Aż po trzynastu miesiącach zjawia się on i stawia cały jej świat do góry nogami. Jest jak cholerna choroba, której możesz leczyć objawy, ale tak naprawdę nigdy się jej nie pozbędziesz, bo jest częścią ciebie. Nie daje ci spokoju, ponieważ ciągle wiesz, że tam jest. I od czasu do czasu daje ci się we znaki.

   Sierra nawet nie zauważa, że stoją pod jej domem dopóki Zayn nie zaciąga ręcznego hamulca. Siedzą w ciszy, aż z ust Zayna wyrywa się ciche westchnięcie.

- Co robisz jutro? Pomyślałem, że...

- Mam jutro trening, Zayn. Przepraszam. - chłopak oblizuje wargi, po czym naciska przycisk zwalniający blokadę w drzwiach. Sierra łapie klamkę i wychodzi z samochodu.

   Wydaje jej się, że słyszała ciche "pieprzony skurwysyn", kiedy zatrzaskiwała drzwi, lecz potrząsa głową, odganiając tę myśl. Idąc po ścieżce słyszy odpalany silnik.

   Dom jest cichy. Jej rodzice zapewne już śpią lub pracują na parafii. Ojciec Sierry jest pastorem i prowadzi osiedlowy kościółek niedaleko jej domu. Normalni ojcowie czytają swoim dzieciom bajki na dobranoc, Sierrę raczono zwykle fragmentami nowego testamentu lub przypowiastkami biblijnymi.

   Każdy rodzic jest na swój sposób dziwny, prawda?

   Wspina się po schodach i wchodzi do swojego pokoju. Zrzuca buty i marynarkę mundurka.

   "Więc... Żegnaj, Sierro"

   Na dźwięk tych słów w głowie, z ust wyrywa jej się głośny szloch.

   Pod kolanami czuje zimną powierzchnię paneli. Potem pod dłońmi, na końcu pod policzkami. Chce zemdleć, stracić przytomność. Ale to nie nadchodzi. Fale bólu z dziury ziejącej w jej klatce piersiowej, zalewają całe jej ciało.

   Nie próbuje z tym walczyć.

   Chce tylko zasnąć.

Droga Hope!

Wszystko się skomplikowało. Minął ponad rok, ale nikt nie zapomniał.
Czasem budzę się i patrząc w sufit zastanwiam, czy to wszystko nie było snem.
Ale potem sięgam po telefon i widzę zdjęcie chłopaków, które zrobiłam im poprzedniego wieczora, dwa nieodebrane połączenia od pijanego Louisa, a pod domem widzę czarny samochód.
Wtedy jestem pewna, że to wszystko miało miejsce i nie wiem, czy nie lepiej byłoby, gdyby wszystko okazało się snem, fantazją zwykłej fanki.

Twoja
S.

_________________________________________________________________
Hej kochani!
Już styczeń! Mówiłam wam, że to szybko przeleci! Nawet nie wyobrażacie sobie, jaka jestem podekscytowana tą fazą.
I mam do was prośby. Po pierwsze, jeżeli to czytacie - napiszcie komentarz. Nie musi być bardzo długi, ważne, że jest :c Po drugie, jeżeli macie twittera - moglibyście wkleić link i skrobnąć coś na jego temat? To nie za dużo roboty, a pomożecie mi się rozkręcić!
Jak tam sylwester? Wierzcie mi lub nie - ja dopiero wstałam i czuję się okropnie.

Wasza,
Cinna x