Faza trzecia: Rozdział 7 [przeczytaj notkę pod rozdziałem]

"Nie potrafię rozszyfrować twojego kodu

Jednego dnia krzyczysz głośno, że mnie kochasz

Następnego dnia, jesteś taka oziębła

Jednego dnia jesteś tutaj, jednego tam, innego dnia ci zależy." 

- Justin Timberlake "Holy Grail"

♪

   - Jesteś Zoe? - dziewczyna podnosi wzrok na młodą pielęgniarkę. Stara się zdusić ziewnięcie. - Obudził się. 

   Na te słowa, blondynka aż podskakuje z krzesła, a pusty kubek po kolejnej kawie wypada jej z rąk. 

   Pielęgniarka odchrząkuje, a Zoe czerwieni się nieco. 

  - Prosił, żebym cię przyprowadziła. Ale nie możesz zostać na długo, musi odpoczywać. - Dziewczyna przytakuje energicznie. Jest zdenerwowana. A jednocześnie przerażona. 

   Kieruje się za pielęgniarką do drzwi osobnej sali. 

   No cóż, czy spodziewała się, że osoba dźgnięta nożem sprężynowym będzie wyglądać lepiej?

 Niall leży na boku i jest przeraźliwie blady. Od uderzeń pięści, jego ciało pokrywa siateczka różnokolorowych sińców. Zoe serce podchodzi do gardła. 

   - Hej - mówi cicho blondyn, kiedy pielęgniarka opuszcza pomieszczenie. 

   Zoe rozgląda się uważnie. Sala ma ciemnoniebieskie ściany, białe półeczki i grube zasłony. Do tego naprzeciw łóżka chłopaka umieszczony jest telewizor plazmowy. Wokół Nialla rozciągają się różnorakie rureczki, przewody i urządzenia. 

   - Wow. Ta sala musiała dużo kosztować. - Dziewczyna śmieje się nerwowo i zajmuje metalowe krzesełko obok łóżka. Z wahaniem kładzie dłoń na odrapanej ręce chłopaka. Niall splata ich palce razem. Jego kostki są zaczerwienione i pełne strupów.

   - J-jak się czujesz? - pyta, po czym gryzie się w język. Jak mógł się czuć ktoś w jego stanie? Oczywiście, że źle. 

   - Jak śmieć. - uśmiecha się lekko. - A ty? Wszystko z tobą dobrze? 

Zoe kiwa głową. 

   - Wybacz, Zo, ale nie wyglądasz najlepiej. - Marszczy delikatnie brwi. 

   - Ugh. Nie spałam za wiele. Siedzę tu odkąd cię przywieźli, wiesz? - uśmiecha się do niego słabo. Wie, że głos jej drży i jest bliska płaczu. - Chłopcy też tu byli. Ale ktoś po nich zadzwonił. Obiecali, że do ciebie przyjadą, jak tylko się obudzisz. Chyba... chyba powinnam do nich zadzwonić, a...

   - Zo - Niall ucisza ją i gładzi palcami jej roztrzęsioną dłoń. - Spokojnie, mała. Wszystko już okay. 

   Mała. Niall nigdy tak do niej nie mówił, chyba, że był bardzo zmęczony. Widzi to po jego twarzy. Powieki same mu się zamykają.

   Zoe pochyla się i delikatnie całuje go w kącik ust. Tak dawno tego nie robiła.

  - Cholera - szepcze spod przymkniętych powiek. - Człowiek musi mieć krwotok wewnętrzny, żeby dziewczyna zaczęła o niego dbać. - próbuje się roześmiać, ale sprawia mu to za duży ból.

  Dziewczyna ze słabym uśmiechem odgarnia kilka kosmyków z jego twarzy, po czym wyciera mokrą ścieżkę, która popłynęła po policzku chłopaka.

   Niall zapada w sen.

***

  - Dalej nie jestem pewna czy to w porządku. - Sierra wzdycha ściskając w ręku czerwoną sukienkę. Bardzo, bardzo krótką sukienkę.
   - Przesadzasz. - mówi Riley, poprawiając swoje piersi w odrobinę za małych miseczkach.
   - Riley! Jej przyjaciel jest w szpitalu, mogłabyś okazać więcej współczucia. - Taylor rzuca w dziewczynę zwiniętą pończochą. Sierra krzywi się lekko. Czy Niall faktycznie jest jej przyjacielem? Kimś jest, ale kim?
  - W sumie supergorący przyjaciel. - wzdycha dziewczyna i opada na łóżko. Wszystkie wybuchają śmiechem, a Sierra jedynie przewraca oczami.
   - Jesteście puste i niewiarygodnie powierzchowne. - zabiera się pod boki. - Jestem z was taka dumna! - Wszystkie opadają na łóżko i wykonują zbiorowy uścisk pełen pisków i śmiechów.
   Przerywa im wibrujący telefon Sierry.
   - Halo?
   - Cześć, osiemnastko. - dziewczyna uśmiecha się do siebie. - Gotowe?
   - Tylko wskoczę w sukienkę. - gładzi czerwony, miękki materiał.
   - Jest seksowna? - odzywa się niski głos w słuchawce. Sierra zagryza wargę.
   - Jest, ale to co jest pod nią jest sto razy bardziej seksowne. - Zayn mruczy cicho, a dziewczyny siedzące ciągle na łóżku chichotają głośno.
   - To wskakuj w nią bo wszyscy już czekamy.
   - Jasne. - przesyła mu całusa po czym rozłącza się. Zrzuca z siebie za dużą koszulkę i wciska w strój. Sięga po czarne, toporne buty na wysokiej koturnie i zapina zameczek.
   Ostatnie zerknięcie do lustra i Sierra oraz jej świta ruszają do wyjścia.
   A przed wejściem stoi ogromna limuzyna z uśmiechniętym kierowcą otwierającym drzwi.
   Llydia gwiżdże z uznaniem.
   - No, jak mieć osiemnastkę to z rozmachem.

***

   Sierra ciągle jest zatrzymywana przez osoby składające jej życzenia. Jednych nie zna, jednych kojarzy z widzenia, a jeszcze innych kojarzy z tego, że zaczęli z nią rozmawiać dopiero wtedy, kiedy stała się plotką numer jeden, a jej zdjęcia obleciały wszystkie fora plotkarskie. Jednak każdemu dziękuje z szerokim uśmiechem i życzy dobrej zabawy.
   Wreszcie przeciska się do sektora VIP gdzie siedzą chłopcy, jej bliżsi przyjaciele i kilka osób których z tej odległości nie rozpoznaje. Ogromny ochroniarz wpuszcza ją do środka życząc wszystkiego najlepszego.
  - Heeej! - Sierra opada na kanapę zaraz koło swojego chłopaka i całuje go w policzek. Uśmiecha się widząc jego minę, kiedy przygląda się uważnie sukience. Zbiera kilka pochwał za swój wygląd, kiedy wreszcie do jej rąk trafia duży kieliszek z drinkiem.
   Po dziesięciu minutach, ktoś przynosi sziszę i stawia ją na środku stołu.
   Po półgodzinie zabawy Danielle łapie ją za rękę i wyprowadza z sektora. Schodzą po schodkach do reszty bawiących się ludzi. Głośność muzyki gwałtownie tu wzrasta, a rytmy piosenek aż same wywołują podrygiwanie biodrami. Jest tu duszno, tłoczno, a wszędzie rozchodzi się zapach alkoholu i papierosów.
 Kiedy Sierra orientuje się, gdzie ciągnie ją przyjaciółka, zapiera się gwałtownie i zaczyna głośno protestować, lecz jej głos ginie pomiędzy głośną muzyką.
   Wreszcie Danielle udaje się wciągnąć ją na scenę gdzie DJ puszcza jakąś sieczkę i odbiera mu mikrofon.
   - Cześć wszystkim! Mam nadzieję, że dobrze się bawicie? - chmara ludzi odpowiada jej głośnym krzykiem zadowolenia. - Może zaśpiewamy coś solenizantce? Sierro, chodź tu do mnie bliżej!
   Nagle muzyka cichnie i wszyscy zaczynają śpiewać Sto lat. Zakłopotana dziewczyna ukrywa twarz w dłoniach. Kiedy kończą, cały klub wypełnia się wiwatami i oklaskami.
   Sierra łapie mikrofon w dłoń.
   - Dobrej zabawy! - krzyczy, po czym całe pomieszczenie ponownie wypełnia się dudniącą muzyką.
   Po ich powrocie do stolika, alkohol zaczyna lać się strumieniami. Drinki, piwo, wódki, tequila, whiskey. Co chwilę nowe toasty za solenizantkę. Po dwóch godzinach wszyscy są już nieźle wstawieni.
   Sierra dobrze się bawi. Dawno nie była na żadnej imprezie z chłopakami.
   Liam i Danielle zniknęli już dawno na parkiecie, Louis siedzi gdzieś w kącie z El.
   Hm, sytuacja powoli zaczyna robić się napięta.
  Rozgląda się dookoła i zauważa, że Zayn gdzieś zniknął. Denerwuje się, ponieważ ma cholerną ochotę na jego miękkie usta i ciepłe dłonie pod tą kiecką.
   - Mogę się dosiąść? - Sierra zadziera głowę do góry.
  Może to ilość alkoholu szumiącego jej w głowie, może ilość powtórek tych "dziwnych zbiegów okoliczności", ale wcale się nie dziwi na jego widok.
   Byłoby fajnie.
   - Nie. - bełkocze cicho.
   Chyba nie usłyszał, ponieważ opada na czarną kanapę, rozkładając się na jej trzy czwarte powierzchni.
   - Więc... wszystkiego najlepszego. - posyła jej uśmiech i sięga po czyjś pełny kieliszek stojący na środku stolika. Sierra bacznie obserwuje każdy jego ruch.
   - Co ty tu robisz? - mamrocze cicho. Musi oprzeć głowę o zimną tapicerkę.
   - Bawię się. - wzrusza ramionami Harry. Dziewczyna rozszerza powieki.
   - Pieprzysz. - przechyla się niebezpiecznie w jego stronę i chichoczę cicho. - Gdyby tak było, byłbyś już nawalony w trzy dupy. Prawda jest taka, że dopiero przyszedłeś.
   Chłopak zaciska usta w cienką linię.
   - Masz rację. - przyznaje jej w końcu.
   Sierra śmieje się gardłowo maczając usta w kolejnym drinku.
   - Pytanie: Po co? - zanim zdąża zaprotestować, chłopak wyciąga z jej dłoni kieliszek. - Hej!
   - Wypiłaś już za dużo. - mówi z poważną miną. - Już raz z tego powodu trafiłaś do szpitala.
   I tu nie ma racji. Trafiła do szpitala ponieważ zderzyli się na korytarzu podczas ich kłótni, a ona uderzyła się w głowę.
   - Nie twój zasrany interes. - buczy, lecz nie sięga z powrotem po drinka.
   - Zatańczymy?
   - Słucham? - dziewczyna odwraca głowę w jego stronę. Ale Harry nie daje jej chwili na zastanowienie. Stoi już nad nią, wyciągając w jej stronę dłoń.
   Sierra ujmuje ją i daje się wyciągnąć na parkiet.
   Nie wierzę, że to robię.
  Harry ostrożnie kładzie rękę na jej talii i ujmuje drugą, unosząc ją w górę. Jak w jakimś pieprzonym przedpotopowym dramacie romantycznym.
   No cóż, dramatem można nazwać całą tą sytuację, ale czy romantycznym?
   Zadziera głowę do góry i przygląda się chłopakowi. Zmienił się. Cholernie się zmienił.
  Zarysowana szczęka, delikatny zarost. Twarz mu się wyciągnęła, zapuścił włosy. Ramiona wydają się jakby silniejsze. Tylko oczy. Te zielone oczy się nie zmieniły. Ciągle pozostały w jakiś sposób chłodne, takie jakie zapamiętała je na pogrzebie.
   I nagle przypomina sobie te wszystkie miesiące, które po tym nastąpiły. Jak brnęła przez miasto, przez ludzi, przez życie z tępym bólem czegoś, co niektórzy nazywają sercem. Kiedy codziennie na nowo coś w niej umierało, po czym zmartwychwstawało i kiedy uświadomiła sobie, że nikt nie jest w stanie naprawdę jej pomóc.
   Wyszarpuje się z jego uścisku.
   Spogląda na nią zaskoczony.
   Zataczając się lekko, idzie do szatni i odbiera swoją kurtkę. Kieruje się do wyjścia. Trzęsącymi się dłońmi wyciąga z kieszeni paczkę papierosów. Nie musi zgadywać, że podąża za nią. Za dobrze go zna.
   Wyrachowany skurwysyn.
   - Możesz mi powiedzieć, o co ci do chuja chodzi? - odwraca się, wypuszczając z ust dym.
   Stoi przed nią, wciskając ręce wgłąb butelkowego płaszcza.
  - Ciągle palisz. - zauważa chłopak, a dziewczyna czuje, że zaczyna wrzeć. W opanowaniu emocji nie pomaga alkohol wypełniający jej żyły.
   - Odpowiesz mi na pytanie? - pyta wyzywająco, unosząc podbródek.
   - Nie wiem.
   - "Nie wiem, czy ci odpowiem" czy "Nie wiem o co mi chodzi."? - parska i przewraca oczami.
   - Nie wiem po co tu przyszedłem. - Sierra zerka na niego. Nie umie doszukać sie na jego twarzy żadnej emocji. Tak jakby faktycznie nie miał pojęcia co takiego tutaj robi.
   - Masz dziewczynę.
   - Narzeczoną.
   Sierra mimowolnie powstrzymuje się, aby się nie skrzywić.
   - Jesteś szczęśliwy? - nie odpowiada. Sierra wcale tego od niego nie wymaga.
   Po prostu odchodzi od niego kawałek i siada na murku przed klubem, rozgniatając kiepa obcasem.
   - Odwieźć cię do domu? - pyta zachowując bezpieczną odległość.
   - Ja... poproszę.

Droga Hope!

Każdy w swoim życiu, chociaż raz zadaje sobie pytanie:

"Gdybym mógł cofnąć czas, co bym zmienił?"

Gdybyśmy mogli zacząć wszystko od początku, jakie błędy chcielibyśmy naprawić?

Jaki ból, jakie poczucie winy, jakie żale chcielibyśmy wymazać?

Czy dalibyśmy radę dać naszemu życiu nowy sens?

Jeżeli tak, to kim byśmy się stali?

Dokąd się udali?

I... 

z kim? 

Twoja

S.

______________________________________

Szczerze? Nie lubię tego rozdziału. 

Ale chciałam go szybko dodać bo, uwaga, uwaga *werble*

od wczoraj mogę oglądać legalnie filmy od szesnastu lat!

yay!

Kocham was za te komentarze pod ostatnim postem i chciałam powiedzieć, że odpowiem na każdy komentarz napisany pod tym wpisem, więc śmiało zadawajcie pytania, robaczki.
+ odpowiedzcie w ankiecie!

PS. Jeżeli masz twittera, pomóż mi się rozwinąć! Wklej gdzieś link, podeślij przyjaciółce.

Może się spodoba!