Faza trzecia: Rozdział 6

"Mogłaby zamknąć oczy,

udawać, że wszystko jest w porządku.

Wiedziała jednak, że nie da się żyć z zamkniętymi oczami"

♪

- Przyniosłaś ten makaron? 

   Sierra nie zdąża nawet rozebrać kurtki, kiedy Louis zaczyna kręcić sie wokół niej jak nabuzowana kofeiną wróżka, wymachując drewnianą łyżką ubabraną z czerwonego sosu. 

   - Hm? 

   - Makaron. Napisałem ci wiadomość.

  Sierra złącza usta w cienką linię i wygrzebuje z kieszeni telefon. Trzy nieodebrane połączenia i dwie wiadomości. 

   Ups.

   - Miałam wyciszony telefon, soreczka. 

  - Cholera jasna! - Louis klnie głośno, po czym zawraca do kuchni - Payno! Ruszaj dupę, jedziesz po zakupy.

   Liam siedzi na kanapie razem z Danielle, oglądając jakiś film na ogromnym plazmowym telewizorze. Najnowsza zabaweczka chłopaków. Dokupiona do kompletu z konsolą. 

   - Zajęty jestem. - mruczy lekceważąco, gładząc ramię dziewczyny. - Idź ty. Albo poślij Zayna.

   - Cześć, Sierro. - mówi Dani, uśmiechając się do niej. Leżała pod ramieniem Liama, układając głowę na jego kolanach. Sierra uwielbiała ich razem. Zawsze gdy byli razem, aż emanowało od nich uczuciem. 

   - Cześć. - odpowiada i pochyla się, aby dać jej całusa w policzek. Potem podnosi się i przyjacielsko mierzwi idealne włosy Liama. 

  - Gotuję! - wydziera się Louis z kuchni. Sierra wyobraża sobie, jak teatralnie przewraca oczami. - Zakochani. Wydaje im się, że cały świat nie ma prawa im przeszkodzić, kiedy są razem. Jakie to, kurwa, romantyczne! - Sierra wybucha śmiechem. 

   - Ja mogę iść. - mówi. - I biorę Zayna.

   Myśl o tym, że wreszcie pobędzie chwilę sam na sam ze swoim chłopakiem, przyprawia ją o słodkie dreszcze. Nawet jeżeli ma to być nudna wycieczka do całodobowego. Mało teraz spędzali ze sobą czasu, zważając na niedawną premierę ich płyty. Ciągłe wywiady, wyjazdy, gale, występy. A trasa zaczynała się dopiero w marcu. 

   - Pół godziny - mówi Liam spoglądając na nią przez ramię. - Tam i z powrotem. Jeśli się spóźnicie, będę was szukać i poczujecie mój gniew. 

   - Jasne, tato. 

  - Miałem na myśli to, że jestem cholernie głodny, nie że się o was martwię. - Błysnął śnieżnobiałymi ząbkami, po czym sekundę później, zarobił widok środkowego palca Sierry oraz mocne uderzenie w brzuch od Danielle. 

  Obydwie dziewczyny chichoczą słysząc jego jęk i ciche przeklinanie "porozumienia jajników". 

   - Co się dzieje? - Zayn pojawia się w salonie, oblizując palce. 

   - Mam nadzieję, że nie wcisnąłeś tych brudnych paluchów do mojego sosu, Malik?! - pyta Louis mierząc w niego łyżką. Zayn wzrusza ramionami. 

   - Nie były brudne. Najpierw je oblizałem. A tak w ogóle, słyszałem wzmiankę o zakupach. Sierro?

   - Zwarta i gotowa. - dziewczyna salutuje żartobliwie. 

   Zayn łapie kluczyki ze stolika. 

   - No to jazda. 

***

   Zayn parkuje i wyłącza silnik.

   - Czekaj - mówi, kiedy Sierra sięga do klamki. - Jechaliśmy tu pięć minut, przejście do sklepu zajmie nam dwie minuty, zrobienie zakupów jakieś kolejne pięć no i powrót. Wciąż mamy około piętnastu minut do wykorzystania.

  - Hm, na co chcesz przeznaczyć piętnaście minut? - dziewczyna oblizuje usta i stara się mówić lekkim tonem.

   - Na rozmowę. 

   O.

   Tego się nie spodziewała. Zupełnie, kompletnie, absolutnie nie tego.

   - Nie chcę rozmawiać w mieszkaniu. Za dużo wścibskich uszu. 

   Miał rację, ale i tak czuje się rozczarowana.

   - No tak. - odchrząkuję. - Dalej, mów. 

   - Ja... chciałem zapytać, jak się czujesz z tym... z tym, że On wrócił. - Sierra przełyka głośno ślinę. Czy oni wszyscy nie mogą po prostu odpuścić? - Wiem, że prawdopodobnie nie chcesz ze mną o tym rozmawiać, ale pomyślałem, że...

   - Zayn... 

  - Daj mi dokończyć, proszę. - Łapie jej dłoń. - Chodzi o to, że chcę, żebyś wiedziała, że jestem. Że kocham cię i jeżeli kiedykolwiek poczujesz się źle, po prostu jestem. Nie ważne czy w Londynie czy na drugim końcu pieprzonego świata. - mówi bardzo szybko, prawie w ogóle nie patrząc jej w oczy.

   To... ją zaskoczyło.

   - Wiem o tym. - szepce. - Ale dziękuję. 

   Kiwa głową, unosząc na nią wzrok. 

   - Coś jeszcze? - uśmiecha się lekko Sierra wskazując głową sklep. 

   - Tak. 

   Pochyla się i całuje ją. Przysuwa się bliżej, a Sierra oddycha głęboko wprost w jego usta. Wargi ma ciepłe, wilgotne i znajome, równocześnie natarczywe i bardzo spragnione. Och. Jego ręce wślizgują się pod materiał ciepłego swetra. Wplątuje dłonie w jego już przydługie włosy i ciągnie je delikatnie. Przez jedną szaloną chwilę zastanawia się, jak by to było zrobić to tutaj, na ogromnym zatłoczonym parkingu w ciepłym, dużym samochodzie. 

   Zsuwa ręce do jej rozporka, obrysowuje linię wzdłuż jej bokserek i przesuwa dłoń odrobinę niżej. Z jej gardła wyrywa się cichy jęk, prośba, kiedy jego ciepła dłoń sięga krawędzi jej majtek, a potem za ich krawędź i niżej... 

   Zayn przerywa pocałunek, oddychając szybko. Kładzie głowę w zakłębieniu jej mostka. 

  - Chodźmy kupić ten pierdolony makaron. - brzmi to tak, jakby usilnie próbował mówić spokojnym tonem. 

   - Tak - mówi zachrypniętym głosem. - Powinniśmy kupić makaron. 

   Zayn spogląda na deskę rozdzielczą i podświetlony zegar. 

   - Zdecydowanie powinniśmy złapać paczkę, rzucić pieniądze kasjerce i odjechać stąd jak najszybciej. 

   Wychodzą z samochodu i kierują się do sklepu, ciągle trzymając się za ręce. 

***

   - Jesteśmy! - wykrzykuje Sierra, chichocząc radośnie przez łaskoczące ją palce Zayna.

   Lecz kiedy przekracza próg, od razu orientuje się, że coś jest nie tak. 

   Jej przyjaciele krzątają się po mieszkaniu. Louis odłożył gdzieś swoją drewnianą łyżkę i pośpiesznie zakłada przez głowę szarą bluzę. Liam stoi przy oknie i rozmawia z kimś przez telefon, gestykulując nerwowo. Dani gdzieś zniknęła. 

   - Louis? Co jest? - Zayn wymija ją i podchodzi do chłopaka. Ma ściągnięte brwi i usta. 

   - Niall jest w szpitalu. - mówi i przełyka ślinę.

   Sierra otwiera usta. Że co, do cholery? 

   W tym samym momencie Liam kończy rozmowę. 

   - Operują go. - mówi. - Jedziemy.

***

   Do szpitala dojechali w ciszy. Louis prowadził, Liam ciągle gdzieś esemesował, a Zayn gładził jej rękę uspokajająco, wpatrując się z zaciśniętą szczęką przez szybę. 

   Z pośpiesznych wyjaśnień chłopaków w drodze do samochodu zrozumiała jedynie, że ktoś napadł Nialla i dźgnął go nożem. 

   I że nie wygląda to najlepiej. 

   Docierają na właściwe piętro. Zayn puszcza jej rękę i biegnie w stronę sali, tak samo jak Louis i Liam. A ona... ona zamiera. 

   Na końcu korytarza stoi On. Od góry do dołu ubrany na czarno. 

   Chociaż stoi do niej tyłem, świetnie wie kto to. Poznałaby go z kilku kilometrów.

   Kiedy delikatnie obraca się w jej stronę, zdaje sobie sprawę, że trzyma w ramionach jakąś niską blondynkę, która szlocha cicho, niemal rozpaczliwie. Pomiędzy żałosnym kwileniem, wypowiada jakieś słowa wprost w klapy jego ciemnej marynarki. Sierra z tej odległości rozumie tylko "nie chciałam", "moja wina" i "kurwa mać". Harry jedynie głaszcze ją i szepcze coś uspokajająco. 

   Ściska ją w dołku.

   Robi kilka kroków i ze zdumieniem rozpoznaje w blondynce dziewczynę, którą Niall niemalże siłą zaciągnął na trybuny podczas jej meczu.

  - Jak on się czuje? - pyta Liam w stronę Harry'ego. On tylko kręci głową i spogląda na obejmowaną dziewczynę. Miny chłopaków gwałtownie bledną.

   - Idę po jakiegoś lekarza. - oznajmia cicho Liam i znika za jakimś zakrętem razem z Louisem. Zayn siada na plastikowym krzesełku, które ugina się ze zgrzytem i ukrywa twarz w dłoniach. Sierra podchodzi do niego sztywnym krokiem i zajmuje miejsce.

   Rzuca okiem na drzwi z matowego szkła z czerwonym napisem "blok operacyjny". Za nimi przewijają się jedynie jakieś cienie.

   - Chodź. - mówi do niej Zayn, kiedy wreszcie przeciera twarz i unosi się lekko. - oprzyj się o mnie. - obejmuje ją ręką i przyciąga do siebie.

   I wtedy dopada ją strach i świadomość, że Niall został trafiony nożem. W opanowaniu się ani trochę nie pomagają nie cichnące szlochy dziewczyny. 

   Wtula twarz w miękki sweter Zayna i sama łka cicho. Chłopak przytula ją i pozwala jej płakać. 

   Kiedy odrobinę się uspokaja, czuje jego usta na swoim czole, a potem po prostu zasypia.

***

   Budzi się, odganiając od siebie przeraźliwe koszmary. Widzi w nich krew, noże i słyszy krzyki. I dużo płaczu. Cierpienia. 

   Podnosi się do pozycji pionowej tak, że aż kręci jej się w głowie. Dopiero po chwili zdaje sobie sprawę gdzie jest i z jakiego powodu.

   Rozgląda się dookoła. Spała na plastykowych krzesełkach. Sama. Gdzie...

  - Zayn poszedł po kawę. - Sierra unosi wzrok. Harry siedzi przed nią pochylony, opierając łokcie na kolanach. Wzrok ma skupiony na niej.

   Oblewa ją nieprzyjemny dreszcz.

   - Louis... - zaczyna cicho.

  - Pojechał do domu po kilka rzeczy Nialla. Liam pojechał do Danielle. - uprzedza jej następne pytanie. Sierra zaciska usta, po czym jej wzrok zatrzymuje się na zwiniętej w kłębek dziewczynie na krzesełkach obok chłopaka. Włosy ma w kompletnym nieładzie, tak samo jak makijaż. 

   - Wreszcie zasnęła. - mówi z bladym uśmiechem, podążając za jej wzrokiem. 

   - Kto to? - pyta cicho Sierra.

   Czuje się nieswojo. 

   - Zoe. Powiedzmy, że dziewczyna Nialla. - Harry krzywi się nieznacznie. 

   - Och. - Sierra przytakuje głową. - Czekaj, Louis pojechał po rzeczy Nialla? To znaczy, że...

  - Że ciągle go zszywają, ale jego stan jest stabilny. - to dokańczanie za nią zdań, zaczyna robić się denerwujące. 

   - Która godzina? - pyta, przeczesując swoje włosy.

   - Późna. Albo wczesna. - wzrusza ramionami. - Zależy, jak kto odbiera różne rzeczy. 

   - A ty, jak odbierasz różne rzeczy?

   Harry unosi wzrok i wlepia go w dziewczynę. Ta rozszerza oczy, uświadamiając sobie co właśnie palnęła.

   Chłopak prawie niezauważalnie zaciska szczękę.

   - Dochodzi czwarta. - mówi spokojnym tonem. 

   Sierra spuszcza wzrok i wlepia go w sznurówki czarnych timberlandów. 

   Cieszy się, że jest ledwo przytomna i zaspana bo w innym wypadku jego głos i widok, sama jego odległość od niej pewnie doprowadziłaby ją do kakofonii. A teraz po prostu wydaje jej się, jakby wszystko działo się poza nią, wydaje jej się, że gdyby zacisnęła oczy, Harry po prostu rozmyłby się jak jeden z jej koszmarów. Jakby ona i Harry wcale nie rozmawiali ze sobą ostatni raz prawie rok temu. 

   Rok oddzielający ludzi bardziej niż najgrubszy mur.

   - Czy ty dalej... - Sierra unosi wzrok na dźwięk słów Harry'ego i marszczy brwi, kiedy nagle przerywa.

   Spogląda w bok i dostrzega powód rozmyślenia się chłopaka. 

   Zayn idzie w ich stronę, ściskając karton z czterema dużymi kawami.

   I nie jest zadowolony sceną, która się przed nim rozgrywa. 

_________________________________________
Trzynaście komentarzy?
TRZYNAŚCIE
T R Z Y N A Ś C I E
Czy wy sobie to wyobrażacie? Przepraszam, ale zawiodłam się. Naprawdę, może nie powinnam tego pisać, ale trzynaście?
Ugh, nieważne.

Cinna